Zioła lecznicze
Bylica piołun – działanie i zastosowanie:
- Przeciwskurczowe, antyseptyczne i przeciwpasożytnicze.
- Napary lub nalewki z piołunu podaje się obecnie przy niedokwaśności żołądka, niestrawności, braku apetytu oraz przy przewlekłych nieżytach żołądka i jelit, połączonych ze zmniejszonym wydzielaniem soków trawiennych i żółci, a także przy zgadze, odbijaniu, wzdęciach, a nawet w kolce jelitowej.
- Piołun poprawia przemianę materii, działa moczopędnie i tonizująco. Gorycze, drażniąc zakończenia nerwów smakowych języka, pobudzają odruchowo wydzielanie soku żołądkowego i żółci, zwiększają łaknienie.
- Ponadto ziele to stosuje się przy niewydolności trzustki. Można je podawać osobom w wieku podeszłym oraz rekonwalescentom po ciężkich chorobach i operacjach przełyku, żołądka i dwunastnicy.
- Napar piołunowy w postaci lewatywy jest również pomocny przy owsikach i glistach jelitowych u dzieci, a także w formie wcierań i obmywań przy świerzbie i wszawicy.
Ze względu na zawartość tujonu, o działaniu toksycznym na ośrodkowy układ nerwowy, przetwory z piołunu, głównie z kwitnącego ziela, można stosować tylko przez krótki czas i nie przekraczać zalecanych dawek. Liście pierwszoroczne zawierają mniej olejku, a więcej związków gorzkich. Bylicy piołun nie wolno podawać kobietom w ciąży i karmiącym.
Bylica piołun – opis
Artemisia absinthium – Bylica piołun, piołun
Surowiec stanowi ziele piołunu i liść. Zbiera się je od lipca do września, przed całkowitym rozwojem kwiatów i wysuszone w warunkach naturalnych (w cieniu i w przewiewie) lub w suszarniach w temp. do 35 °C.
Wygląd i pochodzenie bylicy piołun:
Bylica piołun w Polsce jest pospolitym chwastem na całym obszarze, głównie na niżu, na przydrożach, miedzach, nieużytkach, leśnych polanach, niekiedy uprawiana. Dobrze rośnie na glebie przepuszczalnej, na stanowiskach słonecznych, otwartych, często tworzy zwarte kępy. Liście szarozielone, jedwabiście owłosione, na spodzie białawe. Kwiaty jasnożółte, zebrane w koszyczki kuliste, drobne, zwisające, tworzące groniastą wiechę. Roślina o silnym, specyficznym zapachu.